- Niezły pomysł - powiedział Gallagher po dłuższej chwili. -

Ruszył naprzód pod takim kątem, by unikać pola widzenia
niż nagły pogrzeb.
zdecydowała, iż czas na wkroczenie do akcji.
sobie nie odezwać się ani słowem. - Miałeś być w domu o piątej.
się zabunkrował. Złe wieści: Diaz nigdy się nie poddawał i
Poprowadziła ich do małego zagraconego gabinetu i zamknęła
an43
obrzydliwe zbrodnie, którzy - doprowadzeni wreszcie do sądu -
- Dowiedziałam się tego dopiero w zeszłym miesiącu - Milli
Musiał zająć się Diazem sam. Nie było innego wyjścia. Problem
prawo. - Posiał jej uśmiech grzecznego dużego chłopca. Najładniejszy, jaki mógł. Nawet nie drgnęła. - Wie pani, co mnie zastanawia? Rzuciła pani pracę, za którą wielu dałoby się zabić, wróciła do domu jako żona jednego z McKenziech, i co? Niespodzianka - mamy nowy cholerny pożar, jakiego nie widziano tu od prawie siedemnastu lat! Jeden facet mało nie zginął od wybuchu, życie innego wisi na włosku. - T. John uniósł ręce. - I co pani na to? Gonzales odsunął się od drzwi, wziął z kartonu stojącego na stole styropianowy kubek i nalał sobie cienką strużką kawy ze szklanego czajnika, który stał na podgrzewaczu. Podniósł dzbanek i bez pytania dolał kawy kobiecie. Wilson odwrócił krzesło oparciem do przodu i usiadł na nim okrakiem. Pochylił się i groźnie patrzył na Cassidy Buchanan. Nie odwróciła wzroku. - Usiłujemy dociec, co się wydarzyło i kto przy tym był. Na szczęście pani mąż miał przy sobie portfel, bo inaczej byśmy go nie rozpoznali. Jest cały pokiereszowany. Ma spuchniętą i pokaleczoną twarz, spalone włosy, złamaną szczękę i zmiażdżoną nogę. Udało się uratować uszkodzone oko. Jeżeli trochę poćwiczy, może znowu będzie chodził. - Kobietą wstrząsnął dreszcz. A więc jednak mąż ją obchodzi... Przynajmniej trochę. - O drugim facecie nie wiemy nic. Nie miał dokumentów. Też ma nieźle poharataną twarz. Spuchniętą i sinoczarną. Stracił kilka zębów i ma spalone ręce. Prawie zupełnie spaliły mu się włosy. Mamy twardy orzech do zgryzienia. Chcemy się dowiedzieć, kto to jest, i myśleliśmy, że pani nam w tym pomoże. - Odchylił się na krześle i wziął do ręki kubek z zimną już kawą. - A... a co z odciskami palców? - Facet ma spalone dłonie. Nie będzie odcisków. Przynajmniej na razie. Ma też powybijane zęby i uszkodzoną szczękę, więc trochę potrwa, zanim dostaniemy odlewy zgryzu... - Wilson wbił wzrok w kobietę i podrapał się w dwudniowy zarost. - Gdybym był niespełna rozumu pomyślałbym, że ten bydlak celowo spalił sobie ręce, żeby wyprowadzić nas w pole. Kobieta skrzywiła się. - Myśli pan, że to on podłożył ogień? - Całkiem możliwe. - Wilson wziął do ręki wyszczerbiony kubek, wypił duży łyk, spojrzał na Gonzalesa i gestem poprosił, żeby dolał mu kawy. - Mówiłam panu, że nie wiem, kto to jest. - Spotkał się w tartaku z pani mężem. Zastanowiła się. - Skoro pan tak twierdzi... Nie mam nic wspólnego z interesami męża. Nie wiem, z kim się spotykał, ani po co. T. John zmarszczył brwi. - Jesteście nowoczesnym małżeństwem. On ma swoje sprawy, a pani swoje? Gonzales krzątał się przy podgrzewaczu. Otworzył śmietankę w proszku - wstrętny biały puder, który nie ma nic wspólnego z krową. - Myślimy o separacji - wyjaśniła kobieta niechętnie. - Ach tak? - Wilson ukrył uśmiech. W końcu stanął na pewnym gruncie. Jest motyw albo przynajmniej trop. Tego właśnie potrzebował. - Dowódca straży pożarnej uważa, że przyczyną pożaru było podpalenie. - Wiem. - Tartak podpalono w identyczny sposób, co stary młyn siedemnaście lat temu. Pewnie to pani pamięta? - Twarz kobiety nieznacznie się wykrzywiła. - Tak, przypuszczam, że nie zapomniała pani o tym. Odwróciła wzrok. W drżących rękach trzymała plastykowy kubek. Oczywiście, że pamiętała tamten pożar. Każdy w Prosperity pamiętał. Dla całej rodziny Buchananów była to straszliwa, bolesna strata, po której nie mogli się pozbierać. Stary Buchanan, ojciec Cassidy, zmienił się nie do poznania. Stracił kontrolę nad swoim życiem, firmą i upartą córką. - Może pojechałaby pani do szpitala, żeby na własne oczy zobaczyć poszkodowanych? Ale ostrzegam, że widok nie należy do przyjemnych. Spojrzała na niego oczami koloru mocnej whisky. Wilson przypomniał sobie, że Cassidy Buchanan jest przecież dziennikarką. - Chciałam zobaczyć męża od razu po wypadku. Lekarze powiedzieli mi jednak, że nie mogę się z nim widzieć, dopóki szeryf nie wyrazi na to zgody, bo podobno jest podejrzany. - Dobra, jedźmy, do cholery! - T. John wstał z krzesła, ale po chwili zmienił zdanie. - Najpierw jednak wyjaśnijmy jeszcze kilka szczegółów. Kobieta zesztywniała. Usiadła z powrotem na zdezelowanym plastykowym krześle. Wilson musiał przyznać, że jest całkiem niezła. Co nie zmienia faktu, że kłamie. Że coś ukrywa. Gonzales napełniał stary kubek Wilsona, a T. John sięgnął do kieszeni i wyjął plastykowy worek. W przezroczystą folię zawinięty był zwęglony łańcuszek ze spalonym medalikiem świętego Krzysztofa. Prawie nie można było rozpoznać postaci. Medalik był powyginany i poczerniały od płomieni. Cassidy otworzyła usta, ale nie westchnęła. Wpatrywała się w folię, którą Gonzales położył na odrapanym starym stole, przy którym siedziała. Ścisnęła mocniej kubek i wzięła krótki, płytki oddech. - Skąd panowie to mają?
gości hotelowych, ale sprzątaczki? Pracownicy? Oni zdecydowanie
wyśpi. Kawa mogła utrzymać ją na nogach, ale nie usuwała uczucia
Postarała się myśleć logicznie: jeśli w ogóle będzie mieć w tym

lemoniady i pomyślała, że da córce jeszcze weekend, a
przekonaniu, że pałała dużą niechęcią do Lucy Blacker.
Wiesz, że ta wariatka uważała się za znakomitego strzelca?
biło tak szybko i mocno, że na pewno je słyszał.
- Niczego nie robię za twoimi plecami. - Podeszła
R S
wiem... ale mam wrażenie, jakby jej duch nadal tu był. Wyobrażam
pracować na własną rękę, a wielu waszyngtońskich klientów
nie łączyło.
Federico pozwolił chłopcom zjeść drugą czekoladkę.
To byłaby wina Lucy, pomyślała. To Lucy ściągnęła Sebastiana
pochylił się, by go podnieść, i spojrzał na Pię.
mu kiedyś życie i był przyjacielem Colina, toteż regularnie dostarczali
- Chyba wiem, kto zabił mojego brata - ciągnął
- Jeszcze jedna taka uwaga i stracę cierpliwość -